امولسيون قير يك محلول از قير در آب است كه بوسيله امولسيون سازي پايدار مي گردد و از ته نشين شدن قير در آب جلوگيري مي شود. اولين امولسيون قير در سال ۱۹۲۲ بوسيله هيو الن مكي ثبت شد. در آن زمان صنايع اتومبيل سازي رونق زيادي پيدا كرده بودند و تعداد زيادي جاده در حال ساخته شدن بود. حال كه بيش از ۸۰ سال از بوجود آمدن آن ميگذرد اين تكنولوژي هنوز هم بهترين تكنولوژي برای
راهسازي محسوب مي شود.
آب و قیر با یکدیگر مخلوط نمیشوند اما تکنولوژی ساخت امولسیون این فرآیند را امکانپذیر ساخته است که درصد متنابهی از قیر در فاز پیوسته آب پراکنده شود. تركيبي به نام امولسیفایر، ذرات قیر را به صورت باردار (بار الکتریکی) در فاز پیوسته آب معلق و پایدار نگه میدارد. در این مخلوط، قير در آب حل نشده بلکه بصورت گلبولهايی بسيار ريز در آب شناور میشود.در بعضی موارد ممکن است همراه با امولسيفاير، ماده پایدار کننده نیز استفاده گردد. امولسیونهای قیری عمدتاً از نوع امولسیونهای روغن در آب هستند که قیر در فاز آب پراکنده میباشد. در این نوع امولسیونهای قیری، مقدار قیر بستگی به کاربرد آن دارد که معمولاً از حداقل ۵۵ درصد تا حداکثر ۶۵ درصد تغییر میکند.
مزايای امولسيونهای قير نسبت به قیرهای محلول عبارتند از :
۱-عدم نياز به فرآيند گرمادهی هنگام استفاده
۲-عدم نياز به حلالهای نفتی
۳-عدم آتشگيری هنگام نگهداری و حمل و اجرا
۴-عدم آلودگی محيط زيست
۵-امکان کاربرد در شرايط مرطوب
۶-کاربردهای گسترده در راهسازی و راهداری
امولسيونهای قيری از نظر سرعت شکستهشدن به سه دسته تندشکن(RS )، کندشکن(MS)، ديرشکن (SS ) و از نظر بارالکتريکی ذرات معلق قير به سه نوع کاتيونيک،آنيونيک و غيريونی طبقهبندی میگردند. از آنجاييكه امولسيفايرها مواد شيميايی با سطح فعال هستند پس بار الکتريکی امولسيون را مشخص مینمايند. در تهيه امولسيون قيری، مقدار جزئی از اين ماده شيميايی به منظور تسهيل در تشکيل گلبولهای قير و تعليق پايدار به آن اضافه میشود.
اکثر بیندرهای مورد استفاده در آسفالتهای سطحی که از امولسیون در آنها استفاده شده است کاتیونیک میباشند، بدین معني که ذرات قیر در این امولسیونها دارای بار مثبت میباشند.
یونهای مثبت که در این امولسیون ذرات قیر را احاطه کردهاند در تماس با مصالح سنگی به آنها چسبیده و ذرات قیر را به مصالح میچسبانند، شروع جذب قیر آغاز شکست امولسیون میباشد. با شروع شکست، ذرات قیر به مصالح و به یکدیگر چسبیده و بزرگ و بزرگتر میشوند. این فرآیند با تراکم مصالح و یا استفاده از مواد تسریعکننده شکست سریعتر روی میدهد.